50 + 27 = 51;

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις τόσο στον ευρωπαϊκό όσο και στο διεθνή χώρο δείχνουν τώρα πια σαφέστατα τον επιδιωκόμενο σκοπό όλων εκείνων οι οποίοι τεχνηέντως έχουν οδηγήσει την παγκόσμια οικονομική κατάσταση στο σημείο που έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια. Δε κάνω λόγο βεβαίως για την κρίση που βιώνουμε σήμερα αλλά για ολόκληρη την πορεία του οικονομικού, πολιτικού και καπιταλιστικού συστήματος που κυριαρχεί στο δυτικό κόσμο.

Ο σκοπός λοιπόν ήταν και είναι ο έλεγχος, ο απόλυτος έλεγχος των πάντων και κυρίως βεβαίως του πλούτου. Προσέξτε, πλούτος δεν είναι μόνο το χρήμα ή ότι παράγει χρήμα. Πλούτος είναι και η παιδεία, την οποία στο σημείο αυτό θα ήθελα να τη διαχωρίσω από την εκπαίδευση που παρέχεται στα σχολεία, πλούτος είναι η προσπάθεια του συγγραφέα να οραματιστεί το καινούριο του βιβλίο, πλούτος είναι η επιμονή του επιστήμονα, είναι το όραμα του πολιτικού που νοιάζεται για τον τόπο του αλλά και τα όνειρα των απλών ανθρώπων, τα δικά σου αγαπητέ αναγνώστη και τα δικά μου. Αυτή βεβαίως η διαπίστωση περί του απόλυτου ελέγχου δεν είναι κάτι καινούριο που μόλις ανακάλυψα και αραδιάζω σ’ αυτές τις γραμμές, δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, είναι κάτι παλιό το οποίο όλοι μας λίγο πολύ είχαμε ακούσει, νιώσει, διαβάσει ή συζητήσει αλλά που δεν μπορούσαμε να το συγκεκριμενοποιήσουμε και να το προσωποποιήσουμε. Αλλά να, ιδού το προσωπείο του αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο. Η κόντρα Γερμανίας – ΔΝΤ (ή αλλιώς Η.Π.Α.) στο τελευταίο Eurogroup άφησε να διαφανεί πως ότι γίνεται αυτή τη στιγμή σε παγκόσμιο επίπεδο για την αντιμετώπιση των οξυμένων οικονομικών προβλημάτων μιας πλειάδας χωρών αποσκοπεί στην πραγματικότητα όχι στη διάσωση και την άμβλυνση των δημοσιονομικών προβλημάτων των χωρών που βρίσκονται σε δεινή θέση αλλά αντίθετα στην επικράτηση του ισχυρότερου! Γίνεται ένα μπρα-ντε-φερ ανάμεσα στις δυο αυτές δυνάμεις από το οποίο αμφότεροι ελπίζουν να βγουν νικητές για να έχουν το πάνω χέρι στις εξελίξεις, στη λήψη αποφάσεων αλλά και στην χάραξη πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τη μια η Γερμανία επιθυμεί να διαδραματίσει αλλά και να εμφανιστεί με τον τρόπο τον οποίο ενδόμυχα ανέκαθεν επιθυμούσε, αυτό της απόλυτης ηγέτιδας δυνάμεως στον ευρωπαϊκό χώρο, ρόλος ο οποίος τώρα πια υπό την ένωση των 27 είναι υπολογίσιμος καθόσον διαχειρίζεται τη δύναμη όλων ξεχωριστά αλλά και του συνασπισμού των χωρών μελών. Υπολογίζει δε στην πανίσχυρη οικονομία της από τη μια αλλά και στην ευάλωτη οικονομία των Η.Π.Α. της οποίας το χρέος ούτε να φανταστούμε μπορούμε! Από την άλλη μεριά, ο μέχρι εχθές απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, οι Η.Π.Α. έχοντας να αντιμετωπίσει την ανερχόμενη οικονομική δύναμη της Κίνας αλλά και της Ινδίας, προσπαθεί να αποκτήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σφαίρα επιρροής και ταυτόχρονα να ρίξει στις ατμομηχανές του ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί από την επιρροή που θα αποκτήσει στις χώρες εκτός της γεωγραφικής της επικράτειας. Η Ευρώπη των 27 θα ήταν ότι έπρεπε σε αυτή τη χρονική συγκυρία για να γίνει, έστω και άτυπα, η 51^η πολιτεία των Η.Π.Α. Το μπρα-ντε-φερ θα αναδείξει τον επόμενο καπετάνιο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος κι αυτός ο αγώνας διεξάγεται το χρονικό διάστημα αυτό στις πλάτες του Ελληνικού λαού. Δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως η κατάρρευση της Lehman Brothers στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποτέλεσε την πρώτη εχθροπραξία στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που διεξάγεται μπροστά στα μάτια μας και ο οποίος είναι τόσο οφθαλμοφανής που δεν μπορούμε καν να τον δούμε. Και δυστυχώς, για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε προκείμενου να αντιδράσουμε, που είναι οι Θερμοπύλες ή η γέφυρα του Γοργοποτάμου τούτη τη φορά δεν αρκούν ούτε κιάλια ούτε ανιχνευτές με στολές παραλλαγής. Οι στόχοι είναι αδιόρατοι, κρυμμένοι κι άριστα προστατευμένοι. Κι αν ακόμα δεν έχουμε δει αίμα να κυλάει στους δρόμους, βλέπουμε κάτι χειρότερο αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Βλέπουμε σε κάθε γωνία νεκρά όνειρα να αναδίδουν άσχημες οσμές αλλά η όσφρησή μας έχει πάθει ανοσία. Ακουμπάμε την απόγνωση και την ψηλαφίζουμε ολόγυρά μας αλλά η αφή μας έχει νεκρωθεί. Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν πια άνθρωποι αλλά αποστεωμένα μυαλά παραφουσκωμένα με ληξιπρόθεσμες οφειλές και υποθηκευμένο μέλλον αλλά τα προσπερνάμε αδιάφορα κοιτώντας τα ρολόγια μας που δείχνουν πάντα προς το μέλλον δίνοντάς μας την εντύπωση πως κάποια μέρα όλα θα φτιάξουν. Βιώνουμε ένα πόλεμο τον οποίο μας έχουν πείσει πως είναι μια τηλεοπτική εκπομπή, πως είναι ένα reality και ξεχνάμε πως κάθε λίγο όλο και περισσότεροι παίρνουν εξιτήριο από το σόου…!

Πότε άραγε θα ξυπνήσουμε για να αντικρίσουμε την πραγματικότητα γύρω μας; Και πότε θα ανοίξουμε τα μάτια για να ονειρευτούμε το μέλλον έτσι όπως πραγματικά το θέλουμε; Πότε;

 http://teleytaios.wordpress.com/