Του Ερμογένη
Ναι, καλά καταλάβατε… Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίου του... σύντροφου Β.Ι. Λένιν και το ερώτημα «τι να κάνουμε;» που θέτει αφορά το κίνημα στην προεπαναστατική Ρωσία που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα στρατηγικής αλλά και οργανωτικής παρουσίας…
Υπό κανονικές συνθήκες, αν είχε μείνει κάποιος από τους πρωτοΠΑΣΟΚους στο άλλοτε κραταιό Κίνημα, που οι ηγεσίες των δύο τελευταίων χρόνων το «προσχώρησαν» στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό, θα μελετούσαν μαζί με πολλά άλλα συνεπή στελέχη το βιβλίο μπας και βρουν κάποια λύση…
Η κατάσταση στο Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου είναι κάτι παραπάνω από τραγική πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά… Το δράμα της σημερινής ηγεσίας του κόμματος και των στελεχών (όσα έμειναν) οφείλεται στο γεγονός ότι πρέπει να απαντήσουν πειστικά στο ερώτημα που απασχολούσε πριν από περίπου 100 χρόνια και να δώσουν και μια δικαιολογία… γιατί καθημερινά βουλιάζουν.
Στην πολιτική, έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο θείος, όχι ο μικρός…), πολλά πράγματα γίνονται χωρίς να λέγονται και άλλα λέγονται χωρίς να γίνονται!
Το «βρόμικο ’89»
Για παράδειγμα το «βρόμικο ’89» έγινε η «Κυβέρνηση της κάθαρσης» με στόχο δήθεν να τιμωρηθούν οι ένοχοι του σκανδάλου Κοσκωτά, ενώ ο πραγματικός σκοπός ήταν η διάλυση του ΠΑΣΟΚ με την ηθική (αλλά και φυσική) εξόντωση του Α. Παπανδρέου και μέσω αυτής να λεηλατηθεί ο πολιτικός χώρος που εξέφραζε.
Όλοι θυμόμαστε ότι στην προσπάθεια αυτή συνασπίστηκαν ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις, οικονομικά συμφέροντα, εκδοτικά συγκροτήματα, αλλά, παρά τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και τακτικές ήττες, το ΠΑΣΟΚ άντεξε! Ο κόσμος ποτέ δεν πίστεψε τα όσα καταμαρτυρούσαν στον Ανδρέα Παπανδρέου, γι’ αυτό και τον εμπιστευόταν με απίστευτα υψηλά ποσοστά (37 - 38%).
Σήμερα, 23 χρόνια μετά, δεν χρειάστηκε καμία ανίερη συμμαχία για να υποστεί το ΠΑΣΟΚ μια πρωτόγνωρη στρατηγική ήττα. Η διαφορά της στρατηγικής από την τακτική ήττα στη θεωρία του πολέμου είναι τεράστια. Στην τακτική ήττα ο επικεφαλής έχει την ευχέρεια να υποχωρήσει συντεταγμένα, να ανασυγκροτηθεί, να αναλύσει τυχόν σφάλματα, να εκτιμήσει τις αδυναμίες των αντιπάλων και να ξαναπροσπαθήσει…
Στη στρατηγική, όμως, ήττα έχουμε πλήρη ανατροπή των στόχων και των επιδιώξεων. Εδώ ο ηττημένος βλέπει τις δυνάμεις του να διασκορπίζονται στους πέντε ανέμους, τους στρατηγούς του να εξαφανίζονται ή να αυτομολούν και οι εναπομείναντες να συνωμοτούν για την ανατροπή του. Ο ηττημένος δεν συνέρχεται ποτέ. Η ιστορία παύει πλέον να ασχολείται με αυτόν. Το «ουαί τοις ηττημένοις» εφαρμόζεται πλήρως.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εκφράζει εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που ήταν η ραχοκοκαλιά του Κινήματος. Έχασε πρώτα - πρώτα τη νεολαία, «το πετράδι» του Κινήματος, ακολούθησαν οι μισθωτοί, οι μικρομεσαίοι, τα τιμημένα γηρατειά. Έχασε την ψυχή του. Τα έχασε όλα!
Το 12% που το ψήφισε στις τελευταίες εκλογές είναι βέβαιο ότι ψήφισε περισσότερο από συνήθεια, θα έλεγα ψήφισε λόγω αδρανείας. (Αδράνεια στη φυσική ονομάζεται η ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται σε οποιαδήποτε μεταβολή της κατάστασής τους).
Αυτό που δεν κατάφεραν (για τριάντα χρόνια) να πετύχουν ολομέτωπες επιθέσεις οργανωμένων συμφερόντων, εσωτερικές ιδεολογικές συγκρούσεις, προβοκάτσιες κάθε μορφής, ανάρμοστες συμπεριφορές στελεχών πρώτης γραμμής, το πέτυχαν μέσα σε λίγους μήνες όλοι εκείνοι που φιλοδοξούσαν να ηγηθούν της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, χωρίς να διαθέτουν το απαραίτητο ηθικό και πολιτικό, ειδικό βάρος...
Είναι εντυπωσιακό το φαινόμενο της παντελούς έλλειψης πολιτικών ηγετών σε τόσο κρίσιμες στιγμές για τη χώρα. Ίσως αυτή η έλλειψη είναι πιο επικίνδυνη από αυτή καθαυτή την κρίση. Στις δύσκολες ώρες μιας χώρας χρειάζονται ηγέτες να πάρουν στην πλάτη τους τον λαό, να τον εμπνεύσουν, να τον καθοδηγήσουν, να τον περάσουν απέναντι!
Είναι θλιβερό το φαινόμενο να πλασάρονται ως ηγέτες ή ως διεκδικητές της ηγεσίας άνθρωποι που πριν από λίγα χρόνια δεν θα τολμούσαν να διεκδικήσουν την ηγεσία μιας Τοπικής Οργάνωσης! Για σκεφτείτε: Γεννηματάς, Λαλιώτης, Τρίτσης, Μελίνα, Πεπονής, Χαραλαμπόπουλος, Αρσένης, Σημίτης, Αλευράς από το ένα μέρος και Χριστοφιλοπούλου, Πρωτόπαπας, Μωραΐτης, Τόλκας, Τριαντάφυλλος, Μόσιαλος, Λοβέρδος, Κουτρουμάνης, Μανιάτης, Σαχινίδης από το άλλο. Είναι να κόβεις φλέβες…
Αυτό που έχει συμβεί, χωρίς να το παραδέχονται, είναι ότι δεν υπάρχει σήμερα πολιτική εκπροσώπηση ενός τεράστιου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Ο Βενιζέλος, αρχηγός σήμερα του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει να ομιλεί ως ηγέτης μεγάλου κινήματος, ανακοινώνει ημερομηνίες συνεδρίου για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του (άραγε επί ποίων;), αντιπαρατίθεται με τους διεκδικητές του τίτλου του αρχηγού, κοιμάται και ονειρεύεται ότι είναι πλασμένος να κυβερνήσει τους Έλληνες, ενώ είναι βέβαιο ότι αν συμβεί το «ατύχημα» και πάμε σε εκλογές θα φανερωθεί η ιδεολογική, οργανωτική και στελεχιακή γύμνια του… ισχυριζόμενος μάλιστα ότι το σύστημα των media… τον υπονομεύει, ενώ στην πραγματικότητα τον στηρίζει με νύχια και με δόντια.
Δελφινομαχίες
Οι «δελφίνοι» παριστάνουν ότι διεκδικούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ενώ στο μυαλό τους είναι να βρίσκονται στην επικαιρότητα μόνο και μόνο για να διαπραγματευτούν την ένταξή τους σε άλλους χώρους. Κάποιοι απόμαχοι και απόβλητοι της πολιτικής ανακάλυψαν εσχάτως τη μαγεία των social media και καθημερινά χύνουν δηλητήριο προς όλους τους πρώην και νυν συντρόφους τους, λησμονώντας ότι επί 30 χρόνια έγλειφαν αυτούς που σήμερα φτύνουν. Κλασικό παράδειγμα ο Θ. Πάγκαλος. Μετά το περίφημο «δωρολήπτης πρωθυπουργός» για τον Ανδρέα Παπανδρέου έχει πλέον πολιτογραφηθεί ως κοινός υβριστής των απλών πολιτών… Θλίψη και αηδία.
Και τώρα; «Τι να κάνουμε;» όπως έλεγε και ο… σύντροφος Λένιν. Η ιστορία διδάσκει ότι στις μεγάλες οικονομικές πολιτικές, κοινωνικές κρίσεις το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα διαλύεται και καταρρέει. Δεν γλίτωσαν από αυτή τη νομοτέλεια ούτε ο Χαρίλαος Τρικούπης, ούτε ο μοναδικός εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος. Μοιραία δεν θα γλιτώσουν και αυτοί, πολύ περισσότερο που αποδείχθηκαν μικροί και ολίγοι. Οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ εκφράζουν καθημερινά την αγωνία τους τι θα συμβεί στη χώρα χωρίς αυτούς. Ας μην αγωνιούν. Το καινούργιο έρχεται. Η ζωή προχωράει. Όπως η φύση έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό…
http://topontiki.gr/index2-new.php
Ναι, καλά καταλάβατε… Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίου του... σύντροφου Β.Ι. Λένιν και το ερώτημα «τι να κάνουμε;» που θέτει αφορά το κίνημα στην προεπαναστατική Ρωσία που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα στρατηγικής αλλά και οργανωτικής παρουσίας…
Υπό κανονικές συνθήκες, αν είχε μείνει κάποιος από τους πρωτοΠΑΣΟΚους στο άλλοτε κραταιό Κίνημα, που οι ηγεσίες των δύο τελευταίων χρόνων το «προσχώρησαν» στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό, θα μελετούσαν μαζί με πολλά άλλα συνεπή στελέχη το βιβλίο μπας και βρουν κάποια λύση…
Η κατάσταση στο Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου είναι κάτι παραπάνω από τραγική πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά… Το δράμα της σημερινής ηγεσίας του κόμματος και των στελεχών (όσα έμειναν) οφείλεται στο γεγονός ότι πρέπει να απαντήσουν πειστικά στο ερώτημα που απασχολούσε πριν από περίπου 100 χρόνια και να δώσουν και μια δικαιολογία… γιατί καθημερινά βουλιάζουν.
Στην πολιτική, έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο θείος, όχι ο μικρός…), πολλά πράγματα γίνονται χωρίς να λέγονται και άλλα λέγονται χωρίς να γίνονται!
Το «βρόμικο ’89»
Για παράδειγμα το «βρόμικο ’89» έγινε η «Κυβέρνηση της κάθαρσης» με στόχο δήθεν να τιμωρηθούν οι ένοχοι του σκανδάλου Κοσκωτά, ενώ ο πραγματικός σκοπός ήταν η διάλυση του ΠΑΣΟΚ με την ηθική (αλλά και φυσική) εξόντωση του Α. Παπανδρέου και μέσω αυτής να λεηλατηθεί ο πολιτικός χώρος που εξέφραζε.
Όλοι θυμόμαστε ότι στην προσπάθεια αυτή συνασπίστηκαν ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις, οικονομικά συμφέροντα, εκδοτικά συγκροτήματα, αλλά, παρά τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και τακτικές ήττες, το ΠΑΣΟΚ άντεξε! Ο κόσμος ποτέ δεν πίστεψε τα όσα καταμαρτυρούσαν στον Ανδρέα Παπανδρέου, γι’ αυτό και τον εμπιστευόταν με απίστευτα υψηλά ποσοστά (37 - 38%).
Σήμερα, 23 χρόνια μετά, δεν χρειάστηκε καμία ανίερη συμμαχία για να υποστεί το ΠΑΣΟΚ μια πρωτόγνωρη στρατηγική ήττα. Η διαφορά της στρατηγικής από την τακτική ήττα στη θεωρία του πολέμου είναι τεράστια. Στην τακτική ήττα ο επικεφαλής έχει την ευχέρεια να υποχωρήσει συντεταγμένα, να ανασυγκροτηθεί, να αναλύσει τυχόν σφάλματα, να εκτιμήσει τις αδυναμίες των αντιπάλων και να ξαναπροσπαθήσει…
Στη στρατηγική, όμως, ήττα έχουμε πλήρη ανατροπή των στόχων και των επιδιώξεων. Εδώ ο ηττημένος βλέπει τις δυνάμεις του να διασκορπίζονται στους πέντε ανέμους, τους στρατηγούς του να εξαφανίζονται ή να αυτομολούν και οι εναπομείναντες να συνωμοτούν για την ανατροπή του. Ο ηττημένος δεν συνέρχεται ποτέ. Η ιστορία παύει πλέον να ασχολείται με αυτόν. Το «ουαί τοις ηττημένοις» εφαρμόζεται πλήρως.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εκφράζει εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που ήταν η ραχοκοκαλιά του Κινήματος. Έχασε πρώτα - πρώτα τη νεολαία, «το πετράδι» του Κινήματος, ακολούθησαν οι μισθωτοί, οι μικρομεσαίοι, τα τιμημένα γηρατειά. Έχασε την ψυχή του. Τα έχασε όλα!
Το 12% που το ψήφισε στις τελευταίες εκλογές είναι βέβαιο ότι ψήφισε περισσότερο από συνήθεια, θα έλεγα ψήφισε λόγω αδρανείας. (Αδράνεια στη φυσική ονομάζεται η ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται σε οποιαδήποτε μεταβολή της κατάστασής τους).
Αυτό που δεν κατάφεραν (για τριάντα χρόνια) να πετύχουν ολομέτωπες επιθέσεις οργανωμένων συμφερόντων, εσωτερικές ιδεολογικές συγκρούσεις, προβοκάτσιες κάθε μορφής, ανάρμοστες συμπεριφορές στελεχών πρώτης γραμμής, το πέτυχαν μέσα σε λίγους μήνες όλοι εκείνοι που φιλοδοξούσαν να ηγηθούν της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, χωρίς να διαθέτουν το απαραίτητο ηθικό και πολιτικό, ειδικό βάρος...
Είναι εντυπωσιακό το φαινόμενο της παντελούς έλλειψης πολιτικών ηγετών σε τόσο κρίσιμες στιγμές για τη χώρα. Ίσως αυτή η έλλειψη είναι πιο επικίνδυνη από αυτή καθαυτή την κρίση. Στις δύσκολες ώρες μιας χώρας χρειάζονται ηγέτες να πάρουν στην πλάτη τους τον λαό, να τον εμπνεύσουν, να τον καθοδηγήσουν, να τον περάσουν απέναντι!
Είναι θλιβερό το φαινόμενο να πλασάρονται ως ηγέτες ή ως διεκδικητές της ηγεσίας άνθρωποι που πριν από λίγα χρόνια δεν θα τολμούσαν να διεκδικήσουν την ηγεσία μιας Τοπικής Οργάνωσης! Για σκεφτείτε: Γεννηματάς, Λαλιώτης, Τρίτσης, Μελίνα, Πεπονής, Χαραλαμπόπουλος, Αρσένης, Σημίτης, Αλευράς από το ένα μέρος και Χριστοφιλοπούλου, Πρωτόπαπας, Μωραΐτης, Τόλκας, Τριαντάφυλλος, Μόσιαλος, Λοβέρδος, Κουτρουμάνης, Μανιάτης, Σαχινίδης από το άλλο. Είναι να κόβεις φλέβες…
Αυτό που έχει συμβεί, χωρίς να το παραδέχονται, είναι ότι δεν υπάρχει σήμερα πολιτική εκπροσώπηση ενός τεράστιου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Ο Βενιζέλος, αρχηγός σήμερα του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει να ομιλεί ως ηγέτης μεγάλου κινήματος, ανακοινώνει ημερομηνίες συνεδρίου για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του (άραγε επί ποίων;), αντιπαρατίθεται με τους διεκδικητές του τίτλου του αρχηγού, κοιμάται και ονειρεύεται ότι είναι πλασμένος να κυβερνήσει τους Έλληνες, ενώ είναι βέβαιο ότι αν συμβεί το «ατύχημα» και πάμε σε εκλογές θα φανερωθεί η ιδεολογική, οργανωτική και στελεχιακή γύμνια του… ισχυριζόμενος μάλιστα ότι το σύστημα των media… τον υπονομεύει, ενώ στην πραγματικότητα τον στηρίζει με νύχια και με δόντια.
Δελφινομαχίες
Οι «δελφίνοι» παριστάνουν ότι διεκδικούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ενώ στο μυαλό τους είναι να βρίσκονται στην επικαιρότητα μόνο και μόνο για να διαπραγματευτούν την ένταξή τους σε άλλους χώρους. Κάποιοι απόμαχοι και απόβλητοι της πολιτικής ανακάλυψαν εσχάτως τη μαγεία των social media και καθημερινά χύνουν δηλητήριο προς όλους τους πρώην και νυν συντρόφους τους, λησμονώντας ότι επί 30 χρόνια έγλειφαν αυτούς που σήμερα φτύνουν. Κλασικό παράδειγμα ο Θ. Πάγκαλος. Μετά το περίφημο «δωρολήπτης πρωθυπουργός» για τον Ανδρέα Παπανδρέου έχει πλέον πολιτογραφηθεί ως κοινός υβριστής των απλών πολιτών… Θλίψη και αηδία.
Και τώρα; «Τι να κάνουμε;» όπως έλεγε και ο… σύντροφος Λένιν. Η ιστορία διδάσκει ότι στις μεγάλες οικονομικές πολιτικές, κοινωνικές κρίσεις το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα διαλύεται και καταρρέει. Δεν γλίτωσαν από αυτή τη νομοτέλεια ούτε ο Χαρίλαος Τρικούπης, ούτε ο μοναδικός εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος. Μοιραία δεν θα γλιτώσουν και αυτοί, πολύ περισσότερο που αποδείχθηκαν μικροί και ολίγοι. Οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ εκφράζουν καθημερινά την αγωνία τους τι θα συμβεί στη χώρα χωρίς αυτούς. Ας μην αγωνιούν. Το καινούργιο έρχεται. Η ζωή προχωράει. Όπως η φύση έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό…
http://topontiki.gr/index2-new.php
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου